บทที่ ๘ สามทิดผู้รู้ใจ                วันต่อมาข้ารู้สึกเหนื่อยตั้งแต่เช้า เพราะมีแขกมาเยี่ยมมากมายหลายคน ชาวบ้านใกล้เคียงก็มาร่วมงานกันบ้างแล้ว โรงครัวที่มีชาวบ้านมาช่วยกันทำอาหารเลี้ยงแขกก็วุ่นวายไปทั่ว โชคดีที่มีน้าปริงคอยช

บทที่ ๗ ทิดโยง ทิดนอง ทิดพ่วง                เมื่อปีพุทธศักราช ๒๔๐๔ นั้น ลำตัดกับลิเกยังไม่ถือกำเนิดขึ้นมา มหรสพที่ได้รับความนิยมมากจึงไม่พ้นเพลงฉ่อย ที่รวมเอาเพลงพื้นบ้านอื่นๆ มาร้องประกอบด้วย ส่วนมากจะเลือกที่จังหวะสนุกๆ อย

บทที่ ๖ เทพวิบัติกลายร่างเปนกามเทพ                 เช้าวันต่อมาข้าลืมตาตื่นอย่างไม่เต็มใจนัก ด้วยเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ แต่พอนึกถึงหน้าอำแดงศรีขึ้นมาข้าก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปตลาด มองไปที่ห้องของน้าปริงซึ่งน่าจะยังไม่ตื่น

บทที่ ๕ การเดินทางของความรัก                 ข้าถือตะกร้าขนมเดินนำหน้าอย่างอ้อยอิ่ง เมื่อมีโอกาสได้อยู่ตามลำพังกับผู้หญิงที่พึงใจข้าก็ต้องถือโอกาสอยู่ด้วยกันให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ อำแดงศรีหาบขนมเดินตามโดยแสดงสีหน้าหงุดหงิ

บทที่ ๔ อยากคุยกับนางต้องเข้าทางแม่                 การไปทำบุญที่วัดในครานั้นทำให้ข้าเปนที่รู้จักของชาวบ้านอย่างรวดเร็ว ปากต่อปากเอ่ยชมว่าข้าเปนคุณหลวงที่อายุยังน้อย แลไม่ถือตัวหรือเย่อหยิ่งจองหองแต่ประการใด คุยกับชาวบ้านอย่า

บทที่ ๓ แรกสบตาข้าก็รัก…                 หลังจากข้าโดนผีหลอกที่คลองพระโขนงจนจับไข้หัวโกร๋นนอนซมอยู่หลายวัน พออาการดีขึ้นก็พอดีกับเรือนหลังใหม่ที่บ้านท่าแร้งสร้างเสร็จเรียบร้อย เช้าวันหนึ่งข้าจึ่งนำอาหารไปทำบุญที่วัดเพื่

บทที่ ๒ เรื่องสยองที่คลองพระโขนง                 พุทธศักราช ๒๔๐๔ เปนปีที่ชีวิตของข้าต้องเจอกับการเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง อาทิเช่น ย้ายไปอยู่เรือนหลังใหม่ที่บ้านท่าแร้ง แถวบางเขน  ได้เจออำแดงศรีที่บ้านอยู่แถวนั้น แลได้พบกับเ

บทที่ ๑ คุณหลวงอายุ ๑๖                 ข้าชื่อศักดิ์ ลูกขุนแสง หัวหน้าชุมชนชาวบ้านจอมบึง เมืองราชบุรี หน้าหนาวปีพุทธศักราช ๒๓๙๕ ข้าเพิ่งอกหักจากลูกสาวขุนนางเก่าที่มาพำนักอยู่ ณ บ้านโป่ง นางเดียดฉันท์ข้าว่าเปนชายไทยแต่ผิวขาว ฟ

ชีวิตรัก คุณหลวงศักดิ์-อำแดงศรีหลวงศักดิ์สยบศึกกระเจิงไพร คำนำ ก่อนอื่นจักต้องเล่าแจ้งแถลงไขให้ทราบก่อนว่า หนังสือเล่มนี้หาได้จัดพิมพ์ขึ้นเพื่อประสงค์จำหน่ายแลหาผลประโยชน์เข้าตัวแต่อย่างใด หากแต่พิมพ์ขึ้นเพื่อเปนอนุสรณ์ในวาระฉลองครบรอบแต่งงานปีที่ ๖๐ ของข้า “หลวงศักดิ์สยบศึกกระเจิงไพร” กับ “แม่ศรี”